South West USA & Hawaii

Helaas was het ook een lange nacht, met een sprinkhaan, onweersbuien en eekhoorns. Weinig geslapen dus. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar Vegas. De rit was toch korter dan we dachten. Rond de middag kwamen we aan in Las Vegas. Vanuit de woestijn zie je, zomaar uit het niets, de stad oprijzen.

Na een flinke file op de ‘strip’ kwamen we bij ons hotel. We keken onze ogen uit in The Mirage. Dit is een compleet andere wereld: veel mensen, geldgerinkel en een mooie inrichting van het hotel. Ook de kamer zag er mooi uit, overigens op de 21e verdieping. Vanuit het raam zagen we een toren van Star Trek staan. Daar gingen we eens even kijken. Nou, dat even bleek een paar uur, want ook hier verkijk je je op de afstanden. Ontzettend zere voeten had ik. Mijn warpspeed was uitgewerkt.

Gelukkig maakte een duik in het mooie zwembad veel goed. Vooral de watervallen waren leuk. Na het eten bij Denny’s zijn we naar de show van Cirque du Soleil geweest. Dat was prachtig! Ook in de casino’s is het leuk om te zien hoe iedereen gokt, wint en verliest. Wij gingen rond 2.00 uur naar bed die nacht, maar in Vegas gaat het pretpark de hele nacht door. Temperatuur was 40 graden.

Deze ochtend hadden we ons min of meer verslapen. Het was ongeveer half 10 toen we uit bed gingen en om half 11 zaten we pas te eten. Gelukkig was het niet zo ver rijden naar Zion National Park. Rond half 1 waren we in het park. De Zion Lodge ligt hier midden in, helemaal omsloten door de hoge rotsen. Na het inchecken hebben we eerst een hotdog gegeten in de ‘snack shop’. Het ‘vrolijke’ personeel hielp ons ‘bijzonder snel’. Niet dus.

Het bleek dat we een leuk houten huisje hadden, leuk met een terrasje ervoor. Nadat we de bergschoenen aangetrokken hadden, zijn we verder het park in gegaan. We zijn bij de Weeping Rock geweest, en bij ’the Tempel of Sinawava’. Hier hebben we de auto ergens langs de weg moeten parkeren, zo druk was het daar. Toen zijn we gaan wandelen langs de Virgin River. Het was best warm, dus opschieten deed het niet. Onderweg werd ik nog achtervolgd door een eekhoorntje. Na een dik half uur kwamen we op het eindpunt. Gelukkig lag dit in de schaduw. Hier hield het pad op en kon je verder lopen de kloof in, door de rivier. Dit hebben we maar niet gedaan. Wel even de warme seven-up koud gemaakt in het water. Na wat uitgerust te hebben, ging de terugweg een stuk sneller.

Die avond hebben we steak gegeten in het restaurant van de Lodge. Op de terugweg daarvan zagen we op het grote grasveld 4 herten. Deze bleven rustig grazen en af en toe sprongen ze wat op. Je moest erg stil zijn, want bij het minste geluid keken ze op. We stonden op ongeveer 10 meter afstand. Prachtig! Het is nu 23.00 uur, Mountain Time, en we gaan zo naar bed, want morgen wordt het een lange rit naar Viva Las Vegas!

 

Deze ochtend hadden we ons min of meer verslapen. Het was ongeveer half 10 toen we uit bed gingen en om half 11 zaten we pas te eten. Gelukkig was het niet zo ver rijden naar Zion National Park. Rond half 1 waren we in het park. De Zion Lodge ligt hier midden in, helemaal omsloten door de hoge rotsen. Na het inchecken hebben we eerst een hotdog gegeten in de ‘snack shop’. Het ‘vrolijke’ personeel hielp ons ‘bijzonder snel’. Niet dus.

Het bleek dat we een leuk houten huisje hadden, leuk met een terrasje ervoor. Nadat we de bergschoenen aangetrokken hadden, zijn we verder het park in gegaan. We zijn bij de Weeping Rock geweest, en bij ’the Tempel of Sinawava’. Hier hebben we de auto ergens langs de weg moeten parkeren, zo druk was het daar. Toen zijn we gaan wandelen langs de Virgin River. Het was best warm, dus opschieten deed het niet. Onderweg werd ik nog achtervolgd door een eekhoorntje. Na een dik half uur kwamen we op het eindpunt. Gelukkig lag dit in de schaduw. Hier hield het pad op en kon je verder lopen de kloof in, door de rivier. Dit hebben we maar niet gedaan. Wel even de warme seven-up koud gemaakt in het water. Na wat uitgerust te hebben, ging de terugweg een stuk sneller.

Die avond hebben we steak gegeten in het restaurant van de Lodge. Op de terugweg daarvan zagen we op het grote grasveld 4 herten. Deze bleven rustig grazen en af en toe sprongen ze wat op. Je moest erg stil zijn, want bij het minste geluid keken ze op. We stonden op ongeveer 10 meter afstand. Prachtig! Het is nu 23.00 uur, Mountain Time, en we gaan zo naar bed, want morgen wordt het een lange rit naar Viva Las Vegas!

 

Deze morgen hebben we weer gegeten bij Denny’s. Het was nu wat minder warm. na een uurtje of 2 en een half kwamen we aan bij the Ruby’s inn. Dit hotel staat het dichtste bij het park. Er zijn veel winkeltjes bij. Verder is er geen dorpje of zo. Na het inchecken (we hebben gelukkig een kamer op de begane grond) gingen we kaarten kopen voor de rodeo die avond. Hierna zijn we op weg gegaan naar Bryce National Park. De uitzichten op het Amfitheater waren erg mooi. Het was gelukkig weer droog. Bij het eerste punt zijn we meteen de Canyon in gaan wandelen, helemaal naar beneden (geen probleem), en toen weer omhoog (van wie was dit idee?). Toen we weer boven kwamen, waren we meteen bekaf. En toen moesten we het hele park nog door. We zijn nog een paar keer gestopt om het uitzicht te bekijken en daarna zijn we teruggereden naar the Ruby’s Inn. We hadden in het park veel dieren gezien, o.a. tig eekhoorntjes, een prairiedog en twee herten, kolibries en blauwe vogels.

Na een ‘romantisch etentje’ in Canyon Diner zijn we naar de rodeo gegaan. Jee-haw! er werd op paarden, stieren en schapen gereden. Ook was er lassowerpen op jonge stieren. Hierna zijn we natuurlijk nog even in de shop geweest om wat kaarten te kopen. Nu zitten we op de kamer en ik heb mijn schoenen uit!

Deze morgen hebben we weer gegeten bij Denny’s. Het was nu wat minder warm. na een uurtje of 2 en een half kwamen we aan bij the Ruby’s inn. Dit hotel staat het dichtste bij het park. Er zijn veel winkeltjes bij. Verder is er geen dorpje of zo. Na het inchecken (we hebben gelukkig een kamer op de begane grond) gingen we kaarten kopen voor de rodeo die avond. Hierna zijn we op weg gegaan naar Bryce National Park. De uitzichten op het Amfitheater waren erg mooi. Het was gelukkig weer droog. Bij het eerste punt zijn we meteen de Canyon in gaan wandelen, helemaal naar beneden (geen probleem), en toen weer omhoog (van wie was dit idee?). Toen we weer boven kwamen, waren we meteen bekaf. En toen moesten we het hele park nog door. We zijn nog een paar keer gestopt om het uitzicht te bekijken en daarna zijn we teruggereden naar the Ruby’s Inn. We hadden in het park veel dieren gezien, o.a. tig eekhoorntjes, een prairiedog en twee herten, kolibries en blauwe vogels.

Na een ‘romantisch etentje’ in Canyon Diner zijn we naar de rodeo gegaan. Jee-haw! er werd op paarden, stieren en schapen gereden. Ook was er lassowerpen op jonge stieren. Hierna zijn we natuurlijk nog even in de shop geweest om wat kaarten te kopen. Nu zitten we op de kamer en ik heb mijn schoenen uit!

Deze ochtend hebben we het wat rustiger aan gedaan. Rond 10 uur zijn we op weg gegaan richting Page. Het was nu al weer hartstikke druk in het park. Op één punt stonden al bussen vol Japanners foto’s te maken. Je kon er niet eens door.

Na een redelijk lange rit langs allerlei gehuchtjes, die toch niet opvallen, kwamen we in Page. Het hotel Courtyard was pas nieuw en zag er mooi uit. We konden er alleen nog niet in, dus zijn we naar Lake Powell gegaan. We hebben eerst een stop gemaakt bij de Glenn Canyon Dam. Dit is de 2e grootste van Amerika. We kregen een gratis rondleiding. Hierna zijn we doorgereden langs het meer. In een winkeltje heeft Corné eindelijk een hemdje gevonden, meteen maar aangedaan ook. Een eindje verderop kon je via de rotsen zo het meer inlopen. Dit heb ik meteen maar even uitgetest. Het water was lekker warm en helder. Hierna zijn we teruggegaan naar het hotel om een duik te nemen, want het was erg warm deze dag. Helaas was er weinig plaats om te liggen (en dat was niet leuk, Corné).

’s Avonds hebben we in het restaurant gegeten. Verder niet veel meer gedaan.

Inderdaad zijn we om half 7 wakker gemaakt. Na een ‘luchtig ontbijt’ (koffie en appeltaart) zijn we vertrokken naar The Grand Canyon. Na een uurtje kregen we al een voorproefje, nl. de canyon van ’the little Colorado’. Ook hier stonden Indianen weer van alles te verkopen.

Uiteindelijk stonden we rond half 1 bij de Yavapai Lodge. Het bleek toen weer half 12 te zijn door het tijdverschil. De kamer konden we nog niet in. Op de parkeerplaats hebben we toen de koffers opengemaakt om de bergschoenen aan te trekken. We zijn eerst naar het Visitor Centre gegaan en daarna met de shuttle bus richting de West Rim Drive gegaan. We bleken vooral hier maar weer eens niet de enigen te zijn. Bij Pima Point zijn we uitgestapt om de laatste mijl te lopen naar Hermits Rest. De uitzichten waren prachtig, maar het was wel erg warm om te lopen. Op het eindpunt aangekomen, hebben we de bus weer teruggenomen. Hier hebben we weer een mijl gelopen. Dit was the South Rim Trail. Hier was het erg druk. Nog een lekkere ijsco op en wat foto’s genomen. We zagen ook nog een aantal eekhoorntjes lopen. Ze eten gewoon uit je hand.

Het was nu half 6. Tijd om in te checken. Na een verfrissende douche zijn we wat gaan eten in het restaurant. Nu eens geen hamburgers maar spaghetti en aardappels met erwtjes en worteltjes. Dat was een hele verandering. Na het eten zijn we nog even naar het amfitheater gelopen. Dit stelde niet zoveel voor, alleen wat dia’s over de Grand Canyon. Nu is het 22.10 uur. Het was een leuke dag, warm, vermoeiend, maar the Grand Canyon was mooi.

Deze ochtend hadden we ons een beetje verslapen, het was 8.40 uur toen we wakker werden en je kon maar tot 9 uur ontbijten. Dat was opschieten dus. Gelukkig waren we net op tijd.

Daarna zijn we, nog een beetje duf, op weg gegaan naar Monument Valley. Rond de middag kwamen we daar aan. Midden in Monument Valley ligt de grens tussen Utah en Arizona. Het uitzicht was mooi, net zoals in de westernfilms. Alleen die ene berg konden we maar niet vinden. Pas toen we na een tijdje achterom keken, zagen we hem.

Rond half 2 kwamen we aan in Kayenta. We slapen in the Wetherill Inn Motel. Helaas valt hier weinig te beleven. Niet in het motel en ook niet in Kayenta zelf. Dit is nogal een klein, saai gehucht. O ja, ze hadden wel het Navajo Shopping Centre: of te wel een grote supermarkt. Na ons wat verveeld te hebben, zijn we wat gaan eten bij één van de vele eetgelegenheden in Kayenta: de Burger King.

Nu zijn we weer terug op onze kamer. Vanavond op tijd naar bed, want morgen gaan we naar de Grand Canyon. De ‘front desk’ belt ons om half 7 wakker.

 

Deze ochtend hadden we ons een beetje verslapen, het was 8.40 uur toen we wakker werden en je kon maar tot 9 uur ontbijten. Dat was opschieten dus. Gelukkig waren we net op tijd.

Daarna zijn we, nog een beetje duf, op weg gegaan naar Monument Valley. Rond de middag kwamen we daar aan. Midden in Monument Valley ligt de grens tussen Utah en Arizona. Het uitzicht was mooi, net zoals in de westernfilms. Alleen die ene berg konden we maar niet vinden. Pas toen we na een tijdje achterom keken, zagen we hem.

Rond half 2 kwamen we aan in Kayenta. We slapen in the Wetherill Inn Motel. Helaas valt hier weinig te beleven. Niet in het motel en ook niet in Kayenta zelf. Dit is nogal een klein, saai gehucht. O ja, ze hadden wel het Navajo Shopping Centre: of te wel een grote supermarkt. Na ons wat verveeld te hebben, zijn we wat gaan eten bij één van de vele eetgelegenheden in Kayenta: de Burger King.

Nu zijn we weer terug op onze kamer. Vanavond op tijd naar bed, want morgen gaan we naar de Grand Canyon. De ‘front desk’ belt ons om half 7 wakker.